Cała Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli skupia się na pytaniu: czy zbawienie dostępne jest wszystkim ludziom?

Możliwość taką dopuszczają już późniejsze księgi Starego Testamentu. Czytany dziś fragment ostatniej części proroka Izajasza (tzw. trzeci Izajasz) kieruje swe orędzie do repatriantów żydowskich, wracających z niewoli babilońskiej. Przebija w nim nadzieja powszechnego zbawienia, które może być udziałem nie tylko dawnego Izraela, ale też narodów pogańskich, „które się przyłączą do Pana”, strzegąc „prawa i sprawiedliwości”. Również psalm międzylekcyjny sławi Boga za to, że „przygotował zbawienie wszystkim narodom”.

Podobnie św. Paweł, „apostoł pogan”, nawiązując do tych uniwersalnych tekstów, kieruje słowa nadziei do rzymskich chrześcijan pogańskiego pochodzenia. „Jeśli (czasowe) odrzucenie żydów przyniosło światu pojednanie, to czym będzie ich (ponowne) przyjęcie?”. To retoryczne pytanie Apostoła jest mocno zakorzenione w ewangelicznej scenie, w której Jezus spotyka się z kobietą kananejską. Scena ta wyjątkowo rozgrywa się na ziemi pogańskiej, w okolicy Tyru i Sydonu. Już sama sceneria dokonanego tam cudu ma wymiar symboliczny. Zanim Jezus uzdrowi pogańską dziewczynkę, najpierw musi wypróbować wiarę jej matki, proszącej Go o łaskę.

Na początku „nie odezwał się do niej ani słowem”, a potem zaznaczył, że został „posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela”. Faktycznie, w swej zbawczej misji Jezus najpierw skupił się na przekonywaniu Izraela o swoim posłannictwie mesjańskim. Dopiero po śmierci i zmartwychwstaniu dał uczniom sygnał, że nadszedł czas, aby ponieśli orędzie zbawcze do wszystkich narodów (Mt 28, 19). Dar, którym jest wieczne zbawienie, został objawiony najpierw Izraelowi, a potem także innym narodom (Rz 1, 16). Widząc głęboką wiarę pogańskiej matki, Jezus uzdrowił jej córkę. W ten sposób zapowiedział, że zbawienie jest przeznaczone dla wszystkich narodów.

Czy to znaczy, że wszyscy będą zbawieni? Nie! Oznacza tylko, że wszyscy mają jednakową szansę zbawienia. Bóg szanuje ludzką wolność: stworzył nas bez nas, ale bez naszej woli nie może nas zbawić. Chrystus nikogo nie zmusza do przyjęcia życia wiecznego. Podobnie jak każdy dar – można go przyjąć albo odrzucić. Odrzucenie zbawienia, które Jezus wysłużył na krzyżu, oznacza wybór wiecznego potępienia. Taka jest konsekwencja ludzkiej wolności. Jako ludzie nadziei jesteśmy przekonani, że nawet najwięksi grzesznicy mają szansę zbawienia – o ile się nawrócą. Oznacza to zejście z błędnej drogi, zmianę sposobu myślenia i postępowania, wreszcie wynagrodzenie wyrządzonych krzywd. „U kresu życia będziemy sądzeni z miłości” (św. Jan od Krzyża).