Rozterki młodej aktorki i piosenkarki, o której pewnie mało kto by słyszał, gdyby nie jej udział w jednym z seriali emitowanych w TVP: „(...) Ja już się trochę poddałam w naszym kraju. Nie widzę swojej przyszłości tutaj. Będę robić wszystko, żeby tej przyszłości tutaj nie budować, bo nie widzę tutaj miejsca dla siebie. Kocham mój dom, kocham moich bliskich, natomiast, ja się nie czuję, może będzie to trzeba usunąć z tej rozmowy, ja się nie czuję Polką. Nie czuję przynależności do tego miejsca. (…) Polska mi nic nie dała. (…)”.

Wypada kobiecie życzyć, by znalazła swoje miejsce na ziemi i tam budowała szczęśliwą przyszłość. Zanim jednak opuści Polskę, która rzekomo nic jej nie dała, sugeruję mały bilansik. Po pierwsze – w tej Polsce się urodziła. Niby „oczywista oczywistość”, jednak bywają kraje, np. Chiny, prowadzące do niedawna politykę „jednego dziecka”, gdzie zwłaszcza jako dziewczynka nie zawsze miałaby szansę na urodzenie się. Po drugie – chodziła do szkoły, nawet do szkoły muzycznej i na warsztaty wokalno-aktorskie. W biednych krajach Afryki, Azji czy Ameryki Płd. wiele dzieci albo w ogóle nie ma takiej szansy, bo od najmłodszych lat muszą ciężko pracować (na roli, w kopalniach czy fabrykach), albo na pójście do szkoły muszą sobie „zasłużyć”, nosząc kamienie na drogi lub wodę z odległej rzeki czy jeziora. Po trzecie – to w Polsce wykorzystała szansę rozwoju swojej kariery, może nie na miarę swoich ambicji i oczekiwań, ale inne kobiety mogą tylko o takiej szansie pomarzyć. A zdarza się, niestety, że w niejednym „raju” przymuszane są do „robienia kariery” w mało chwalebnych miejscach.

Na koniec wszystkim, którzy również mają poczucie, że Polska im nic, albo za mało dała: „Nie pytaj, co twój kraj może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla swojego kraju”. Wypowiedział je John Fitzgerald Kennedy 20 stycznia 1961 r. podczas uroczystości zaprzysiężenia na 35. prezydenta Stanów Zjednoczonych.