Opowiada p. Zofia z Mazowsza: „Mam 62 lata, jestem na emeryturze, opiekuję się schorowaną leżącą mamą, która ma 88 lat. Mama mieszkała na wsi, ale po śmierci brata nie było komu się nią zaopiekować, więc z mężem my podjęliśmy się opieki. Mama choruje na niewydolność płuc, nadciśnienie, reumatologiczne zwyrodnienie stawów. Opiekuję się nią od 6 lat.
Jest mi smutno, że coraz częściej nie radzę sobie z dźwiganiem tego krzyża. Modlę się i proszę Boga o pomoc. Chętnie wysłucham, jak inni sobie radzą w podobnych sytuacjach... Bo dla mnie to wielkie cierpienie”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Przy okazji tej historii chcemy zwrócić szczególną uwagę na problemy w niej zawarte. A jest to opieka nad chorymi i to wszystko, co związane z opiekowaniem się ludźmi starszymi, którzy stają się z czasem coraz mniej sprawni. To wielkie wyzwanie i bardzo trudny obowiązek. Wstrząsnęło mną ostatnio wyznanie jakiegoś lekarza, że rodzina oddaje takie osoby do szpitala na święta. Bo sami chcą sobie dokądś wyjechać i nie ma się komu takimi babcią czy dziadkiem zaopiekować w domu.
Reklama
A kiedyś, wiele lat temu, gdy sama leżałam w szpitalu, rodziny specjalnie zabierały do domu swoich chorych na czas świąt i szpital pustoszał... Co za wielka „zmiana cywilizacyjna”!
Jak można ulżyć osobom, które mają w domu swojego chorego czy niepełnosprawnego? Podobno są tacy, którzy pomagają opiekunom trochę odetchnąć i zastępują ich przez jakiś czas w obowiązkach, by mieli choć krótki „urlop”. Są też podobno organizowane spotkania dla opiekunów, by się wzajemnie wspierać i dzielić doświadczeniem. Warto szukać takiej pomocy!
