wPolityce.pl: Ksiądz zamordowany w lipcu, atak na dom spokojnej starości dla sióstr zakonnych wczoraj. Ciężko być chrześcijaninem we Francji…

Rémi Brague: Na razie niewiele wiemy o wczorajszym ataku, nie znamy tożsamości sprawcy, a tym bardziej jego motywacji. W przypadku ks. Hamona sprawa jest jasna. Zamachowcy chcieli zabić księdza. Jeśli chodzi zaś o profanację kościołów czy cmentarzy, to nie wiemy jak często to się zdarza, ponieważ panuje w tej sprawie silna medialna omerta. O tym się nie pisze, nie mówi. Nie myślę, że chrześcijanie są zagrożeni we Francji w podobnym stopniu jak na Bliskim Wschodzie, Indiach czy w Chinach. To chrześcijanie są zagrożeniem dla wielu ludzi. Ponieważ demaskują i prostują kłamstwa, w których ci ludzie żyją. Chrześcijanie bronią wolność i godności każdego człowieka, jak ten „słaby brat, za którego umarł Chrystus”. Nikt nie lubi słuchać prawdy, ani rynek ani państwo.

- No właśnie. Władze francuskie odrzuciły odwołanie osób z zespołem Downa i ich bliskich w sprawie emisji reklamy społecznej przygotowanej na Światowy Dzień Zespołu Downa w 2014 r. Uznano, że pokazywanie szczęśliwych osób z zespołem Downa „narusza spokój sumienia kobiet, które legalnie dokonały innych osobistych wyborów”, czyli aborcji. To cenzura czy słuszna decyzja?

- Nie wyobrażamy sobie nawet presji wywieranej na kobiety we Francji, by dokonały aborcji, nawet gdy szansa, że urodzą dziecko niepełnosprawne, jest niewielka, bądź tylko zwykłą możliwością. Ta presja moralna jest często wywierana przez rodzinę i bliskich ciężarnej kobiety. Czasami ta presja jest wywierana wtedy, gdy dziecko ma się urodzić zdrowe ale jest to np. już trzecie dziecko. Tak było już 30 lat temu. Moja żona i ja nie zapomnieliśmy…
W tym konkretnym przypadku, niegodziwa i mdła hipokryzja, za pomocą której państwo uzasadnia swoją decyzję, jest niestety dla niego typowa. Wydaje się, że głównym celem państwa, a w każdym razie rządu, jest powstrzymanie ludzi od przemyślenia konsekwencji swoich wyborów i działań. I nie wydaje mi się, że zmiana rządu tu cokolwiek zmieni. Jest to bowiem w interesie tego – jak pisał Nietzsche – zimnego potwora, który kłamie mówiąc: „Jestem narodem”, by mieć wymóżdżonych poddanych, zdyscyplinowanych żołnierzy i dobrych podatników. Świadczy o tym choćby likwidacja we Francji okresu refleksji przed wykonaniem zabiegu aborcji. Lub fakt, że rozwód staje się coraz łatwiejszy, dzięki staraniom ustawodawcy. Wszystko po to, by ludzie podejmowali decyzje bezrefleksyjnie, impulsywnie, pod wpływem emocji. Czy w przypadku dzieci z zespołem Downa, to cenzura? Tak, ale nikt we Francji nawet nie wypowie tego słowa. Ale tylko ono tu pasuje.

- François Fillon, jeden z kandydatów w prawyborach francuskiej prawicy otwarcie odwołuje się do chrześcijańskich wartości i tradycji oraz stylizuje się na obrońcę chrześcijan na Bliskim Wschodzie. Wielu Francuzów przekonał. Czy to oznacza, że ludzie mają dość „republikańskich wartości” i innych postępowych wynalazków?

- Nikt nie wie, czy przewaga Fillona utrzyma się w II turze prawyborów w niedzielę, a już tym bardziej, czy wygra wybory prezydenckie w maju przyszłego roku. Za wcześnie więc na spekulacje. Jego dotychczasowy sukces wynika z szeregu faktorów: po pierwsze jest „czysty”, czyli nie jest przedmiotem śledztwa prokuratorskiego, po drugie: wypadł w debatach telewizyjnych o wile lepiej niż pozostali kandydaci centroprawicy. A po trzecie: nie naobiecywał cudów tylko zapowiedział wysiłek, który wszyscy będą musieli wykonać. Po tylu kampaniach wyborczych, podczas których obiecano im Bóg wie co, Francuzi cieszą się, że jest ktoś, kto ich w mniejszym stopniu okłamuje. I to prawda, że Fillon w odważny sposób broni tego, czego nikt inny bronić nie chce. Nie myślę jednak, że Francuzi mają dość demokracji czy Republiki. Ale mają dość zepsutych towarów, które obwozi się pod tymi zresztą godnymi poszanowania pawilonami. A co się tyczy wartości republikańskich: Kto wśród klasy rządzącej w nie wierzy naprawdę? Kto ich szanuje w swoim życiu zawodowym i prywatnym? Kto w ogóle byłby w stanie je zdefiniować? Uważałbym też ze słowem „tradycja”. Jest ono niebezpieczne, bowiem sugeruje sztywne przywiązanie do przeszłości, a wręcz chęć jej przywrócenia, swoisty immobilizm. Prawdziwa tradycja to potrzeba przekazania następnym pokoleniom tego, co pozwoliło nam żyć i się rozwijać. Tradycja ma jedną zaletę: ona nas stworzyła, takich jakimi jesteśmy. A nie ma żadnej pewności, że nasze obecne praktyki stworzą jakąkolwiek przyszłość…

Rozmawiała Aleksandra Rybińska