Nowym generałem Zakonu Paulinów został wybrany o. Arnold Chrapkowski, dotychczasowy wikariusz generalny Zakonu.

Wyboru dokonała dziś, tj. w czwartek, 6 marca, obradująca na Jasnej Górze od soboty Kapituła Generalna Zakonu Paulinów.

O. Arnold Chrapkowski ma 46 lat, urodził się 28 kwietnia 1968 r. w Dziemianach w diec. pelplińskiej.

Pierwszą profesję zakonną złozył 8 września 1988 r., a profesję wieczystą 30 lipca 1993 r. Święcenia kapłańskie przyjął 18 czerwca 1994 roku. Jest doktorem prawa kanonicznego.

Tuż po godz. 12.00 ojcowie i bracia paulini zebrali się w Kaplicy Matki Bożej, aby uczestniczyć w modlitwie i zawierzeniu nowego generała Paulinów.

Najbliższymi współpracownikami generała paulinów zostali:
Wikariusz Generalny (I definitor) - o. Michał Lukoszek
II definitor - o. Mariusz Tabulski
III definitor - o. Ryszard Bortkiewicz
IV definitor - o. Kazimierz Maniecki
Prokurator Generalny przy Stolicy Apostolskiej - o. Bazyli Degórski
Administrator Generalny - o. Jan Bednarz

O. Arnold Chrapkowski: Trudno przy ogromnej ilości emocji cokolwiek powiedzieć. Tak jak zaznaczyłem w kaplicy Matki Bożej, zakon Paulinów to jest ogromna historia i ogromne bogactwo nie tylko w Polsce, ale przede wszystkim ziemia Węgierska i Chorwacja. Różne dzieje zakonu spowodowały ogromne zniszczenia. Zakon odbudował się dzięki polskiej prowincji i tak jak zaznaczyłem w kaplicy, to ogromne bogactwo zakonu, które było tworzone przez pokolenia nam zostało zlecone poprzez ten wybór kapituły generalnej, w jaki sposób szczególny mi jako przełożonemu generalnemu tej wspólnoty zostało zlecone. Ta historia musi być przez nas odczytana na nowo, w nowym świetle zrozumiana i przeniesiona w rzeczywistość współczesnego świata, współczesnego człowieka. Zakon posługuje, tak jak mówiłem, 17 krajach, w każdym kraju inna jest sytuacja religijna.

My jako Paulini, idąc w te różne zakątki świata wnosimy nasz pauliński charyzmat i tutaj ogromna nasza wdzięczność wobec papieża bł. Jana Pawła II ustawionego, wkrótce świętego, który tutaj na Jasnej Górze wielokrotnie przypominał nam, czym to powołanie jasnogórskie, powołanie paulińskie jest. I padły wtedy te szczególne słowa: powołanie paulińskie to powołanie jasnogórskie. Rzadko zdarza się, aby jakiś zakon, jakaś wspólnota zakonna w tak ogromny sposób zostały zdominowane przez charyzmat danego miejsca i gdziekolwiek posługujemy, wszędzie ten nasz pauliński charyzmat, jasnogórski charyzmat pragniemy przenieść. Przede wszystkim, co ten charyzmat w sobie mieści. To jest ogromne nabożeństwo do Maryi Panny, kultywowane, przekładane na różne formy i kiedy nawet pamiętam jako wikariusz generalny z o. Izydorem Matuszewskim, generałem, byliśmy czy w Stanach Zjednoczonych czy w Australii i kiedy pytałem się naszych współbraci z Australii: z jakiego względu, co ich pociągnęło, że wstąpili do zakonu, który jest zakonem małym, nie tak bardzo znanym, to zawsze podkreślają ten nasz głęboki kult, głębokie zakorzenienie w pobożność maryjną. Potrzebujemy w jakiś sposób tej ludzkiej dobroci drugiego człowieka i tą dobroć każdy z nas stara się odnaleźć matce. A Maryja Jasnogórska w tym znaku ikony Jasnogórskiej ma szczególną Oblicze, które każdego człowieka pociąga, w którym każdy człowiek może odnaleźć oblicze prawdziwej Matki.

Tą pobożność maryjną rozwijamy czy poprzez Sanktuaria, które w historii nam zostały zlecone, ogromna ilość i w Polsce i we Włoszech i jak wspomniałem w Australii i Stanach Zjednoczonych. Gdziekolwiek jesteśmy Boża Opatrzność powierza nam sanktuaria maryjne i to wszystko, co z tym ruchem Maryjnym jest związane, a więc i pielgrzymowanie. Nasi ojcowie prowadzą ludzi do Maryi i w duchu Maryi przyjmują różnego rodzaju peregrynacje, nabożeństwa to wszystko, w jaki sposób podprowadza do Maryi, na której się nie zatrzymujemy, ale Ona zawsze wskazuje nam na Jezusa tak, jak mamy to wyraźnie w tej Jasnogórska Cudownej Ikonie pokazane. Także ten pauliński charyzmat musimy przynieść nową rzeczywistość.

Ogromne wyzwania przed zakonem. Zakon w ostatnich latach stał się zakonem międzynarodowym. Jest bardzo dobrą rzeczą pierwszy raz w historii tej nowej zakonu mamy 10 współbraci nie Polaków na kapitule generalnej, przedstawicieli i z Australii i ze Słowacji, z Chorwacji, którzy też w inny sposób patrzą już na to nasze powołanie paulińskie, ale którzy też zawsze podkreślają ten głęboki aspekt maryjny, Druga rzeczywistość, która w trakcie kapituły jest podkreślana, to jest nasza otwartość na znaki czasu. Nie zamykamy się w tym co było wypracowane w ciągu historii naszego Zakonu, ale pragniemy odczytać te potrzeby współczesnego człowieka. Takim nowym znamieniem naszego Opalińskiego duszpasterstwa jest chociażby angażowanie się w ruch pro-life, nie tylko tutaj w Polsce ogromna sieć organizacji, które my prowadzimy na Chorwacji, także ten ruch w obronie dziecka poczętego też jako znak czasu wpisał się w ostatnich latach głęboko w charyzmat naszego zakonu. Charyzmat jakiekolwiek instytutu nie jest rzeczywistością statyczną, to wszystkie dokumenty Kościoła mówią o tym, byśmy w wierności charyzmatowi umieli dostosować go do potrzeb współczesnego człowieka.

Niektórzy mówią bardzo pięknie, że zadanie kapituły generalny jest spojrzenie na naszych założycieli, na współczesność, jak oni by w nowej rzeczywistości potrafili to działanie, misję zakonu ukierunkować. Nasza historia poprzez różne wydarzenia mamy bardzo niewiele tych czy może nie znamy wiele materiałów dotyczących naszych założycieli, chociażby bł. Euzebiusza, ale to co kształtowało się w historii to tworzyło żywy charyzmat, to tworzyło żywy charyzmat i my teraz musimy to odnieść. Z jednym, tak jak wspomniałem jest na pewno jest potrzeba zrozumienia człowieka. Pamiętam jego wydarzenie w Stanach Zjednoczonych w czasie wizytacji, kiedy podeszła do mnie kobieta i wyznała bardzo piękną rzecz, którą wielokrotnie powtarzałem: Waszym charyzmatem jest to, że potraficie być blisko człowieka. Bardzo piękne i bardzo głębokie zdanie: być blisko człowieka, w jego ogromnych biedach, o których teraz wiemy bardzo dużo i być blisko człowieka w tej jego relacji z Bogiem, kiedy on poszukuje na nowo sensu życia i poszukuje tego aspektu wiary, aspektu wspólnoty, dlatego to bycie blisko człowieka w różnych wymiarach, to jest chyba ta rzeczywistość, która przed nami teraz staje, byśmy nie byli daleko człowieka, nie ponad człowiekiem w tym, co mówimy w tym, co robimy, w tych wszystkich akcjach, abyśmy potrafili być zawsze blisko człowieka. Tutaj mamy ogromne doświadczenie, dziedzictwo, które przekazał nam kardynał Stefan Wyszyński, bł. Jan Paweł II, że zawsze tu jako pasterze w Polsce przeprowadzali wiernych.

Ten obraz Maryi to nie jest jakaś znów statyczna rzeczywistość, ten obraz wpisuje się w wiele ludzkich cierpień, ruskich bied, ludzkich trosk i tutaj poprzez tą usługę ojców, którą pełnimy, szczególnie w sakramencie pokuty i pojednania, poprzez sprawowanie sakramentów, to jest dawanie działalności ewangelizacyjnej. Można próbować robić różne akcje duszpasterskie, one są zawsze potrzebne, ale zawsze na pierwszym miejscu musi być to co najważniejsze a więc posługa sakramentalna, głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów. To jest ta podstawa, na której należy budować zawsze pozostałe czynności czy akcje duszpasterskie, które są potrzebne.