Reklama

Kościół

Świadectwo: dziękuję za niepełnosprawnego syna

Karol Porwich/Niedziela

Ty wiesz, Panie, że krzyża się nie lękam, Ty wiesz, Panie, że krzyża się nie wstydzę. Krzyż Twój całuję, przed krzyżem klękam, Na krzyżu Boga mego widzę…

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Poniedziałek

Dziś rozpoczęłam kolejne w moim życiu rekolekcje ignacjańskie, które mogę odprawiać dzięki temu, że są serwowane codziennie przez Radio Plus Warszawa. Jakie to wspaniałe uczucie – móc wejść w ten błogosławiony czas.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Chciałabym kiedyś wyjechać w dowolne odosobnione miejsce rekolekcyjne, oderwać się od całego tego zgiełku, w którym żyję, i zająć się wyłącznie moją relacją z Bogiem.

Moje „wyjechanie” na dłużej nie jest jednak możliwe, nie mam z kim zostawić Mateusza…

A z Mateuszem na rekolekcje wyjechać nie mogę… Mateusz jest moim najstarszym synem, ma 27 lat i jest niepełnosprawny. Mateusz jest moim krzyżem. Właściwie nie Mateusz – tylko jego choroba, problemy wynikające z jego niepełnosprawności.

Mateusz jest autystyczny i upośledzony intelektualnie, a jakby tego było mało – cierpi jeszcze na nerwicę natręctw i różne inne dolegliwości natury emocjonalnej. Mateusz jest pierwszym moim dzieckiem (córka i drugi syn są młodsi o parę lat), długo wyczekiwanym, upragnionym. Kiedy się urodził, nie mogłam od niego oderwać oczu, wydawało mi się, że jak mi na chwilę zniknie z pola widzenia, to nagle okaże się, że to tylko sen… Został poczęty w trudnym dla mnie czasie, właśnie rozpadło się moje mał- żeństwo, które w moim przekonaniu miało być związkiem z ukochanym mężczyzną „na całe życie”…

Mówię „rozpadło się”, bo jeśli ukochany mężczyzna prze- bywający przez dłuższy czas w Ameryce w celu zarobienia pieniędzy na nasze wspólne wymarzone mieszkanie nagle stwierdza, że zostaje w Ameryce na stałe i ma już kogoś innego, czy to nie przekłada się na taki właśnie komunikat: „małżeństwo XY właśnie się rozpadło”… Panie Boże! Byłeś tam wtedy ze mną w Ameryce, trzymałeś

mnie za rękę, ale ja trwałam w tak potwornym zaślepieniu, że nie byłam w stanie poczuć Twojej obecności ani usłyszeć Twojego głosu. Owszem, modliłam się do Ciebie, ale miałam włączony tylko jeden „program” w tej sprawie – prosiłam, błagałam tylko o to, żeby on, mój mąż, który był wtedy dla mnie moim „bogiem”, wrócił ze mną do Polski, a potem

Reklama

„choćby potop”…

Na szczęście dla nas obojga (bo uważam teraz, z per- spektywy lat, że oboje dostaliśmy taką samą szansę na naprawienie siebie i relacji z Tobą, Boże) – Pan poprowadził nas inną drogą.

Dziękuję Ci, Panie, za krzyż mojego bolesnego rozstania się z moim sakramentalnym mężem.To nie była miłość prześwietlona Twoim światłem, przefiltrowana Twoją, Bożą, miłością… Myślałam, że tego nie przeżyję, ale teraz wiem, że to było zniewolenie, uzależnienie, które nie zbliżało mnie do Ciebie, a tylko niosło cierpienie i gorycz. Dziękuję Ci, bo Ty wyzwoliłeś mnie, Panie…

Wtorek…

Mateusz wziął swój początek w czasie traumy mojej „żałoby” po rozstaniu z mężem. Mój samotny powrót do Polski był szokiem dla wszystkich pozostałych członków zespołu, którzy też przeżywali różne „zawirowania”, ale w końcu „wracali do pionu”. To, że wróciłam zza oceanu sama, nie mogło być niezauważone przez kogoś, kto już wcześniej dawał oznaki sympatii, a nawet uczucia. Ale czy to była miłość?

Miłość nie osądza miłość nie potępia

nie ma względu na osoby miłość nie oczekuje nagrody miłość zawsze wybaczy…

Kiedy pogrążona w bólu i rozpaczy po stracie ukochanej osoby dałam się poprowadzić za rękę kolejnemu partne- rowi (zawarliśmy po urodzeniu Mateusza ślub cywilny) – począł się Mateusz, niemy świadek mojej wewnętrznej sza- motaniny i walki samej z sobą. Dzięki Ci, Panie, za Twoje błogosławieństwo, bo bez niego nie byłoby ani Mateusza, ani żadnego z moich dzieci. Ty, który jesteś samą Miłością, wyprowadziłeś dobro z mojego grzechu, z mojego błędu, z mojego zaślepienia…

Reklama

Dziękuję Ci za krzyż mojego osamotnienia w drugim małżeństwie nieuświęconym sakramentem, krzyż moich rozpaczliwych prób ogarnięcia tej trudnej sytuacji, kiedy nie miałam prawa zbliżać się do Stołu Pańskiego. Dziś, kiedy jeden dzień bez Twojej bliskości w sakramencie Eucharystii jest dla mnie karą – nie mieści mi się w głowie, jak kiedyś dawałam radę?! Teraz wiem! Byłeś przy mnie nawet wtedy, gdy trwałam w grzechu, nie opuściłeś mnie, nie zostawiłeś na pastwę losu i mojej krótkowzroczności pomieszanej z głupotą!

Środa…

Mateusz urodził się zdrowy – tak przynajmniej się wyda- wało przez pierwsze dwa i pół roku. Nic nie zapowiadało nieszczęścia. Pierwsze objawy to były parosekundowe wyłączenia, potem coraz dłuższe ataki niecałkowitej utra- ty świadomości, występowały jednak: bardzo wyraźnie zaburzone funkcjonowanie, bladość twarzy i potem szybkie łapanie powietrza. Pamiętam czas „wykluwania” się choro- by… to był bardzo trudny okres w moim życiu, ponieważ odkrycie tego, jak poważna jest to dolegliwość (Mateusz miał częste napady padaczki – podejrzewano padaczkę typu „napady skłonów” z bardzo złymi rokowaniami), nałożyło się na okres, w którym urodziłam najmłodszego syna. Nie miałam nawet szans, żeby się zastanawiać, czy moje złe samopoczucie, mój niepokój to syndrom „depresji poporodowej”, czy to raczej coś związanego z odkryciem, że Mateusz jest poważnie chory i że będzie niepełnosprawny. Przy tym musiałam sobie radzić z prowadzeniem domu,

w którym była trójka małych dzieci, a więc pieluchy, posiłki

Podziel się:

Oceń:

+78 -12
2023-03-06 20:00

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Krzyż i teologia odkupienia (2)

Jerozolima - plac świątynny (obecnie)

Ks. Zbigniew Chromy

Jerozolima - plac świątynny (obecnie)

Więcej ...

Jasna Góra: 43. Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolstwa Trzeźwości

2024-06-16 14:53

Jasna Góra/Facebook

Pod hasłem „Trzeźwość jest Polską racją stanu” odbyła się na Jasnej Górze dwudniowa, 43. Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolstwa Trzeźwości. Doroczne spotkanie to modlitwa o trzeźwość i odnowę moralną naszej Ojczyzny.

Więcej ...

Wadowice: 25-lecie koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy

2024-06-16 23:24

Archidiecezja Krakowska

Byśmy zawsze trzymali się - jak Dzieciątko Jezus - dłoni Maryi i żeby to trzymanie się Jej dłoni było centrum naszego życia, najważniejszym motywem naszego codziennego postępowania - niezależnie co się stanie, wracać do Matki i trzymać się Jej rąk ciągle na nowo - mówił abp Marek Jędraszewski podczas Mszy św. w bazylice Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w Wadowicach z okazji 25-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, której dokonał papież Jan Paweł II.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Ulicami Warszawy przeszedł XIX Marsz dla Życia i Rodziny

Kościół

Ulicami Warszawy przeszedł XIX Marsz dla Życia i Rodziny

Mamy obowiązek kochać swoją ojczyznę

Wiara

Mamy obowiązek kochać swoją ojczyznę

Dobry jak chleb – św. Brat Albert Chmielowski

Niedziela Podlaska

Dobry jak chleb – św. Brat Albert Chmielowski

Sosnowiec: bp Ważny skierował do diecezjan swój „list...

Kościół

Sosnowiec: bp Ważny skierował do diecezjan swój „list...

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Sport

Anita Włodarczyk zdobyła srebrny medal w rzucie młotem w...

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Niedziela Świdnicka

Dzierżoniów. Pogrzeb Marii Chlipały - matki...

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

Wiara

Jednoosobowe biuro rzeczy znalezionych

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Wiara

12 czerwca: Rocznica objawień w Akicie. Uzdrowienia,...

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy

Wiara

Rozważania na niedzielę: Lekarz odpuszczał grzechy